Aankomst 1.

Beste allemaal,

Zaterdag 19 maart ben ik vertrokken naar Cambodja. Nadat ik was gearriveerd op Schiphol bleek al snel dat mijn vlucht vertraging had. Eerst 1 uur, toen 3, en uiteindelijk meer dan 8 uur.

Na 12 uur in het vliegtuig te hebben gezeten kwam ik aan in Singapore. Mijn aansluitende vliegtuig was natuurlijk al lang vertrokken en ik kreeg te horen dat de volgende vlucht pas weer de volgende dag vertrok. De taxi bracht mij naar wat met afstand het chiqueste hotel is waar ik ooit in mijn leven ben geweest.

De kamer waarin ik sliep was 500 dollar per nacht (dit was de goedkoopste, de duurste was 1600 dollar p.n.) en had een prachtig uitzicht over de stad. Het eten was er heerlijk en ik had natuurlijk alleen mijn jogging broek en t-shirt meegebracht als nood kleding-setje. Je zou op zijn minst kunnen zeggen dat ik opviel tussen de gala jurken en diamanten van de andere gasten. En toen ik het restaurant binnenkwam besloot de vrouw bij de balie mij dus ook in een hoek te zetten zodat niemand mij kon zien.

Na het eten wandelde ik door de stad. Overal waren skyscrapers en vrijwel alles was naar het Engels vertaald. Na een bezoek aan de nationale bibliotheek van Singapore liep ik nog langs een klein winkeltje vol met Mao stanbeeldjes en dergelijke communistische propoganda. Op het hoogste volume galmde Eminem's ''When I'm gone'' uit de speakers, ik had graag een foto genomen maar de eigenaar stond buiten en keek niet al te blij toen hij mijn GoPro zag.

De volgende dag stond er een taxi klaar om mij weer op te halen en naar het vliegtuig te brengen. Ik kreeg 30 Singaporese dollars in mijn handen gedouwd en stapte achterin de auto van een grappige man die meezong met Taylor Swift nummers op de radio. In zijn beste Engels vroeg hij mij waar ik vandaan kwam en waarom ik alleen een klein tasje bij mij had. Toen we aankwamen bij Gate 2 vertelde hij mij dat de taxi rit 15 dollar was. Ik probeerde uit te leggen dat ik niks had aan Singaporese dollar briefjes (overigens was het niet eens echt mijn geld) en gaf hem de 30 dollar. Hij pakte me hand en prevelde iets in het Chinees (?) en glimlachte breed. Met al die rijke Amerikanen die met hun geblondeerde haar en onbeleeftheden die de stad overspoelen zou je denken dat hij iets minder verbaasd zou zijn.

Toen ik mijn Visa in Cambodja had geregeld en naar buiten stapte in Siem Reap voelde de warmte als een klap in mijn gezicht. Het was inmiddels half 4 s'middags en ik had de eerste dag van de cultuurweek gemist. Met een tuktuk (een scooter met een karretje eraan) werdt ik naar Smiley's Guesthouse gebracht, een gezellige maar ietwat smerige bed en breakfast waar ik met salamders en ratten (en vooral veel muggen) in ieder geval mijn eigen kamer met douche had.

Er was een ander Chinees meisje wat ook met de cultuurweek meedeed. Samen met haar en onze Cambodjaanse gids gingen we na het eten naar ''pub street'', de touristische uitgaansplek. Zhing bestelde wat leek op een een klein drankje maar kreeg een schaal vol met minstens 1,5 liter sterke alcoholische drank, gelukkig allemaal voor een paar dollar.

De volgende ochtend gingen we naar de ''silk farm''. Een werkplek voor arme, onopgeleide vrouwen die met hun beperking (fysiek of psychisch) geen werk kunnen vinden. Hier maken zij zijde en weven dit in sjalen, kussenslopen en kleding.

Toen we onze gids weer hadden gevonden om zijn ' tip' te geven (we waren dit oorspronkelijk vergeten) gingen wij naar een groot meer. In het regenseizoen staat het water blijkbaar hoog maar omdat het nu zo droog en warm is, is er net genoeg water om met houten boodjes en peddels het meer te kunnen overbruggen. Het was nu middag en minstens 38 graden warm. Gelukkig waren er met houten palen en kleden tentjes gemaakt waar je in de schaduw kon liggen terwijl een Cambodiaanse vrouw met gebakken wormen en krekels rondging om aan de, op uitzondering van mij en Zhang, oorspronkelijke bewoners eten te verkopen. Sem koopte een zakje en de gebakken wormen die eigenlijk best lekker waren. Hij vertelde mij dat dit een plek was voor Cambodianen om terug te gaan naar hun roots en met elkaar rustig te kunnen genieten van de koelte aan het water.

De tuktuk was nog steeds op ons aan het wachten en had er zo langs aan er hand wel genoeg van dus we gingen snel terug naar Smiley's voor het middageten. Een paar uur later vertrokken we naar het zwembad en hierna kregen we een 'full body' massage. Ik denk dat ik tot die dag nooit echt heb ervaren wat pijn is. Na een marteling van 1 uur voelde mijn spieren zich wel weer als nieuw.

Op woensdag vertrokken we met de taxi naar Samrong. Hier kreeg ik voor het eerste te maken met echte onhygienische omstandheden toen de peuter die langs mij bij moeder op schoot zat naar buiten ging om midden op straat haar benen te spreiden om een plasje te doen. Hierna kwam ze terug in de auto en maakte moeder haar benen schoon met een smerig utiziende handdoek die zij daarna de auto uit kieperde. Blijkbaar is toiletpapier hier ongewoon en is er dan ook geen andere variant hierop. (De Fransen zijn hier niks bij in vergelijking).

Samrong Village is een groter dorp waar een mooie grote Boedhistische tempel en een park met monumenten de hoogtepunten zijn. Het is omringt met kleine arme dorpjes waar mensen in houten hutjes wonen en over het algemeen minder dan 1 dollar per dag verdienen.

De monikken hebben hier het hoogste aanzien en leven van het eten wat ze van de dorplingen krijgen. Op half 6 's ochtends komen ze langs de deuren met manden en krijgen ze rijst, noodles en soms wat geld wat mensen kunnen missen. Ze hebben geen eigendommen en doen veel 'community work', wat zich voornamelijk vertaald in een microfoon schreeuwen voor 17 uur aan stuk wanneer er een bruiloft is (wat zowel elke dag is, en niet te vergeten dat een bruiloft hier 3 dagen duurt). Vandaag zijn ze al aan het zingen sinds 6 uur 's ochtends wat in ieder geval een stuk minder vervelend is dan het snelle praten en gekreun.

Vrijdag had ik een interview met zo'n monnik. De hoofdmonnik was afwezig en een jonge jongen van mijn leeftijd was er om mij en Sem te ontvangen. Ik was vrij zenuwachtig want aan deze ontmoeting waren verschillende regels verbonden, ten eerste moet je hier over het algemeen bedekt rondlopen, geen blote schouders en knieeen zijn al helemaal uit den bozen.

Toen wij aankwamen gingen we eerst op onze knieen en haalden we onze handen 3 keer naar ons gezicht en naar de vloer. Hierna moet je op je knieen blijven zitten maar met je benen naar een kant, je tenen mogen nooit op boedha of een monnik gericht zijn. Voeten zijn hier net als in de islmatische cultuur een teken van het minste respect.

De monnik sprak redelelijk goed Engels en kon zich voorstellen. Ik had wat vragen opgeschreven zoals wat hij dacht over andere geloven (hij had respect voor elk geloof dat een mens beter liet leven), hoe zijn dagelijks leven eruit zag, op welke leeftijd je een monnik kon worden (jawel, 6 jaar), aan welke regels zij moesten voldoen, of zij alles konden eten (dat kon, buiten 10 verschillende soorten vlees van dieren die sterker als ons zijn zoals slangen, leeuwen en panthers).

Hij had ook vragen aan mij, welk geloof ik had, wat mijn ouders voor geloof hadden, of ik in Cambodja wou wonen, wat voor weer wij in Nederland hebben (25 graden was genoeg voor hem om over zijn armen te wrijven als een teken van kou). Nadat wij hem hadden bedankt (met een kleine uitgaven uiteraard) en wij een spoedgebedje (?) hadden gekregen vertelde hij mij nog dat hij heel graag naar Amerika toe zou willen.

Het geloof in de American Dream is hier nog veel levendiger dan in Amerika zelf. Dit zie je aan alles, een paar uur geleden gingen Lara en ik, een andere vrijwilliger uit Duitsland, een ijskoffie halen in een van de vreemdste plekken waar ik ooit in mijn leven ben geweest.

Het is een soort open schuur met 4 verschillende beeldschermen en een stuk of 50 uitklapstoeltjes. Van maar een van de TV's komt geluid en dit wisseld om het kwartier. Vannochtend om 11 uur zaten er een stuk of 10 mensen naar een voetbal wedstrijd en 3 verschillende Amerikaanse films te kijken, waaronder Saw 1.

De ijskoffie is erg lekker overigens, zoals al het andere eten wat ik hier heb gehad. Het is misschien het beste dat je niet weet waar het allemaal vandaan komt als je zo over de markt loopt. Waar je niet naar toe kunt zonder door iedereen op je pad te worden aangestaart.

Je zou denken dat mensen hier gewend zouden zijn geraakt aan de buitenlandse vrijwilligers, maar niets is minder waar. In de 3 minuten naar de ijskoffie waren er minstens 3 kleine kinderen die op hun hardst ''Hello!!!!''' en ''Bye bye!'' roepen als je voorbij rijdt.

Gisteren maakte ik de fout om rond een uur of 5 naar een kleine winkel te fietsen voor schriften, de scholen waren hier net uit en van alle kanten werd er naar mij geschreeuwd, ''Hello!'', 'Where are you from?'' en ''What is your name?''. Ook geef je op een dag zo'n 20 high fives en moet je niet verbaasd zijn als kinderen op schoot kruipen, je hand vasthouden of babypoeder in je gezicht smeren (binnenkort is het Khmer nieuwjaar en de babypoeder is een traditie hiervan, sommige kinderen zijn echter al vroeg begonnen en nemen dit mee naar school om in de pauze's iedereen onder te smeren. Elke avond was ik wit poeder van mijn gezicht af. Ze doen het om je geluk in het leven te wensen, dus het gebaar overtreft de vieze geur die van de babypoeder afkomt).

Eergisteren was ik in de winkel toen een vrouw naar beneden bukte en over mijn been wreef, een andere vrouw greep mijn arm vast om huidskleuren te vergelijken. Niet zo gek als je erachter komt dat je geen zonnenbrand of zalf kan kopen zonder dat er ''whitening cream'' inzit en dat iedere beroemdheid bleker dan mij is.

Ondanks de armoede en het vertekende beeld wat ze van het westen hebben. zijn de mensen zijn wel heel vriendelijk. Ik heb gisteren voor het eerst kennis gemaakt met de school. Er zijn verschillende niveau's: low kindergarten, high kindergarten, beginner en level 1 tot en met 5. Ik begin maandag met lesgeven aan beginner, de leeftijden varieeren van 8 tot en met 14 aangezien kinderen worden ingedeeld op niveau. Gisteren hadden ze een toets en kon ik helpen met het uitleggen van opdrachten.

De eerste keer dat je binnenkomt in de klas is een hele ervaring. Zodra ze je zien staan ze op en doen ze hun handen voor hun gezicht en schreeuwen tergelijkentijd: ''Goodmorning, teacher! How are you, teacher?'' Je antwoord met goed, hoe gaat het met jullie? En het geschreeuw start weer opnieuw: ''Good, teacher. Thank you, teacher.'' op een volume wat ongekend is in Nederland is. Hierna blijven ze in deze positie staan totdat je zegt dat ze mogen gaan zitten en ze voor een laatste keer ''thank you, teacher!'' naar je toe schreeuwen.

Dit leren ze op de Khmer school waar ze 's-ochtends of 's-middags naar toe gaan. Hier worden ze ook geslagen wanneer ze iets fout doen en moeten ze schoolkleding dragen. Compleet anders dan de Greenway school waar ze in welke kleding dan ook mogen komen en het progamma bestaat uit 40 minuten les = 20 minuten spelen en zo voort.

Het Engels wat ze spreken is beperkt en bestaat voornamelijk uit het volgende: ''Teacher, me finish!'', ''I love teacher'', ''teacher, me no understand'' en ''teacher crazy''. Hun grootste genot komt van leraren bij elkaar brengen. Ze vinden het heel vreemd dat je op mijn leeftijd nog niet getrouwd bent en ze willen hier graag een handje bij helpen om in de pauze op het bord ''teacher 1 <3 teacher 4'' te tekenen.


Als ze het niet in het Engels kunnen vertellen gebruiken ze Khmer, gelukkig kan de leraar die er nu is een beetje Khmer om te vertalen. Ze hebben een woord voor buitenlanders wat leterlijk vertaald naar ''pale friend'' (blanke vriend) en verder zeggen ze ''je bent knap'' en ''doll'' (pop) tegen de vrouwelijke leraren. Gisteren kwam een meisje van 14 naar mij toe om een zelfgemaakte ring te overhandigen.

Het is heel vreemd om te beseffen dat alleen de armste kinderen naar deze school mogen komen. Dat gezegd, heb ik nog nooit zoveel gelukkige en speelse kinderen bij elkaar gezien. Ze hebben vrijwel niks om mee te spelen, buiten het babypoeder en een touw, en toch kan ik mij niet herinneren zoveel vreugde te zien bij kinderen in Nederland.

Ze rennen rond en lachen aan stuk, helpen elkaar met huiswerk en van pesten is al helemaal geen spraken. Na school lopen ze al schaterend hand in hand naar huis, of rijden ze een stukje mee op achterop de fiets, en gaan ze terug naar houten hutjes op palen zonder electriciteit of stromend water. Ze hebben totaal geen besef van wat er in de rest van de wereld afspeelt en geen weet van mobieltjes of Ipad's.

Als je ze vraagt wat ze willen worden antwoorden ze met een van de beroepen die ze hebben geleerd op school; astronaut, postbode, rockstar of wetenschapper. De realiteit is natuurlijk dat veel van deze kinderen op de velden zullen gaan werk en geen geld hebben om te gaan studeren in Siem Reap of Phnom Penh.

De school is een kwartiertje fietsen en op de terugweg heb je de mogelijkheid om een ijsthee te drinken aan het water. 's-Avonds is het vooral les voorbereiden en/of maansopgang bekijken aan het water. Ik heb voor nu mijn eigen kamer omdat mijn Noorse kamergenoot naar Thailand is (40 minuten hier vandaan). Vandaag komt er een nieuw meisje uit Duitsland om een van de andere 3 bedden op te vullen. Er is ook een eigen badkamer bij de kamer inbegrepen maar omdat er een leiding is gesprongen komt dit water nu rechtstreeks uit de rivier en is groen/gelig. Er is geen airconditioning, alleen maar fans die door rotatie semi-koude lucht blazen.

Dit weekend ben ik thuisgebleven en ik ga straks naar de tempel terug omdat ik nog niet binnen ben geweest, en ik wil nog even langs de markt omdat ik mijn spiegeltje kwijt ben. Het is nu 1 uur en ik heb ongeveer 2 uur gedaan om dit allemaal te typen, ik had wat vertraging omdat de dochter van het ''dorpshoofd'' (de familie die ook op dit terein wonen) erop stond dat ik voor haar tekende zodat we een dierenboedrij konden maken. Tot dusver hebben we 2 vissen, een kat, een elfje, een giraffe en zelfs een prinsessen kasteel voor de dieren. Om mij heen lopen verschillende kippen, een hond en 3 poezen van 3 maanden oud.

De link hieronder is voor een nummer wat op dit moment een ongekende populariteit kent, het nummer gaat over een bodyguard wie verliefd wordt op een ster en duurt zo'n 8 minuten (alleen de videoclip is al geniaal).

https://youtu.be/R1SQO_nJQsg

xoxo