Cambodjaans ziekenhuis

Hallo allemaal,

Ik wou al eerder een update schrijven maar helaas ben ik de laatste dagen ziek geweest. Vorige week begon goed, de eerste 2 dagen gaf ik samen les met een Amerikaans meisje genaamd Megan die al 3 maanden voor deze klas had gestaan. In de ochtend is het een groep van 36 kinderen (als ze allemaal aanwezig zijn) en in de middag een stuk of 25.

Al snel beginnen kinderen optevallen, Kaly, een klein mannetje van een jaar of 6 met missende voortanden en een overal rottend gebit. Zoals vele hier draagt hij of zijn pajama of voetbalkleding van bijvoorbeeld Manchester United naar school. Als we klaar zijn met de les komt hij naar mij toe en roept hij ''cha cha (teacher is te lang), bicycle!''. Hierna klimt hij achterop mijn fiets waarna ik hem naar huis bent. Als we aankomen staat zijn moeder op hem te wachten op een erf met een piepklein hout huisje op palen. Het zit vol met gaten en er lijkt maar een grote kamer te zijn als je door de gaten naar binnenkijkt, niet verbasend sinds Cambodjaanse families met zijn allen in een kamer op de vloer slapen. Waar ze hun bezittingen bewaren weet ik niet, veel zullen ze niet hebben, maar moeder lacht vriendelijk en het huis valt niet op als je verder door het dorp rijdt.

Verder hebben we Money-Neath, zij is het middelste kind van de familie waar wij bij verblijven en zit bij mij in de klas. s' Avonds kruipt me op mijn schoot en maken we samen oefeningen en tekent ze vlinders, prinsessen of zeemeerminnen, de 3 populairste onderwerpen voor de meisjes op school. Ook haar gebit is zwart, Sem vertelde mij dat er hier niks wordt gegeven om melktanden. Je verliest ze toch weer dus waarom zou je ze poetsen? Deze simpele logica is bijna genoeg om te vergeten dat dit misschien ook de reden is dat kinderen zelden lachen als ze op de foto moeten.

Verder hebben we Samphy en Charya, 2 oudere kinderen van een jaar of 13. Het leeftijdsverschil tussen de kinderen is erg groot omdat ze niet op leeftijd worden ingedeeld, maar op niveau. Sommige kinderen zijn pas net begonnen en hebben, ondanks dat ze ouder zijn, moeite met de lesstof. Onder deze catagorie vallen ook dit jongetje en meisje. Soms zie ik ze afdwalen als we een kinderlijk spelletje spelen, maar de woordpuzzel leken ze te waarderen dus ik die avond maakte een grote woordpuzzel met woorden die ze in de toets zouden krijgen. Toen ze uiteindelijk (na veel aandringen) al blozend langs elkaar gingen zitten hebben ze zich 2 uur vermaakt.

En nog zo veel meer interessante en talentvolle kinderen waarvan ik de naam zo ben vergeten. Je hebt de jongen die altijd wil dat ik koeien voor hem teken, de meisjes van de ochtendklas die elke dag een zelfpotret voor mij tekenen, de meisjes van de middagklas die mij net iets te dik vinden en ''teacher, baby?'' roepen terwijl ze naar mijn buik wijzen en nog vele andere leuken kinderen.

En zo kwam ik een groot deel van de week door, met hoogstens 2 oefeningen achter elkaar zonder dat ze ''teacher, play game!'' of ''cha Roos, go home?'' roepen. Donderdag ging een groep van 7 Fransen naar huis. Nu vond ik dit niet zo'n ramp, gezien hieronder een stelletje viel die zonder schaamte op een bankje gingen te zitten kussen. Nu zou dit in Nederland misschien niet zo'n ramp zijn, alhoewel nog steeds ongepast, in Cambodja is dit een nationale ramp. Ik zat langs Mr. Ear, wiens pupillen zichtbaar groeiden toen het 2 seconden moment zich voordeet. Hierna probeerde hij op de aardigste manier mogelijk te zeggen dat dit eigenlijk niet kon. Maar dat was niet het ergste, oh nee, want wie waren er massaal achter een boom aan het kijken naar het akkefietje? Juist.

De rest van de les hadden de kinderen het grootste plezier als een van de twee beruchte Franssen voorbij liepen. Ze stonden op tafels staan om vervolgens te ''Teacher! Teacher!'' roepen, gevolgd met kus-gebaren en de nodige geluiden. De Franse leraar kreeg dan een rode kop en liep snel verder, tot het genot van de kids, die schaterend van het lachen vrijwel niet meer stil waren te krijgen waren.

Desalniettemin is het afscheid nemen van zeven vrijwilligers die, naast een jeugdtrauma, een bijdrage hebben geleverd niet iets wat je zomaar voorbij laat gaan. Het was 4 uur toen er met veel kabaal Cambodjaanse muziek op werd gezet. Alle hoofdjes keerde zich op hetzelfde moment om en keken toen vragend terug naar mij (zelfs als ze terug komen van de wc vragen ze nog of het goed is als ze weer gaan zitten). Ik knikte en met de snelheid van het licht rende de meeste naar buiten. Ookal zijn er altijd een paar die achterblijven om op te ruimen, het bord schoon te vegen, mijn tas te dragen en de stiften terug te brengen naar de schuur.

Toen ik met deze achterblijvers uiteindelijk aankwam was het feest in volle gang. Kinderen die werden volgepompt met cola, snoep en koeken die een gigantische ''sugar rush'' veroorzakte en gehypnotiseerd door de dance muziek die door de speakers blaasten, trillend op hun plek stonden mee te schuifelen met de muziek. Nu had ik kunnen overzien wat het natuurlijke gevolg hiervan zou gaan zijn, maar ik stond nog rustig een spelletje te spelen met een van de meisjes toen ik het geluid van water hoorde en de eerste kinderen doorweekt met flesjes in hun hand kwamen langsgerend.

Nu is een watergevecht in dit weer natuurlijk niet een ramp, mocht het niet zo zijn dat ik kinderen naar de wc's zag rennen om hun waterbalonnen te vullen. Voor ik wist was ik doorweekt met, het soms warme, water en het duurde niet lang tot dat de babypoeder er ook bij betrokken werd. Al met al hadden we heel veel plezier en ik zal de volgende keer zeker mijn waterdichte GoPro meenemen.

Toen wij uiteindelijk alle kids thuis af hadden gezet en thuis arriveerde kreeg ik de eerste buikkramp, gevolgd door diahree. Niet geheel zorgwekkend aangezien iedereen hier ziek wordt. Nog voor het eten kroop ik in bed en hoopte ik dat als ik een goed paar uur slaapte, het de volgende dag wel weer over zou zijn. Om 11 uur werd ik wakker van de pijn en gevolgd is een nacht van op de wc zitten, buiten water drinken in de hangmat, op de vloer liggen van de pijn en korte periode's van slaap om alleen weer wakker te worden van de krampen. Om kwart voor 5 uur 's ochtends zat ik buiten de kamer op een bankje toen ik begon over te geven. Mijn kamergenoot uit Duitsland, die ook ziek was maar met het exact omgekeerde, schoot gelijk wakker om mij een emmer te brengen. Vol slaap mompelde ze dat ze Sem ging wakker maken.

Al strompelend kwam de Cambodjaan naar buiten, keek naar mij, naar de kots op de grond (gelukkig was het meeste water maar nog was het geen fraai gezicht), en weer naar mij. ''You want a doctor?'' Tussen het kotsen door knikte ik ja.

Hij knikte opnieuw en pakte zijn motor, aan auto's doen ze hier zelden, en ik ging achterop zitten. Ik denk dat als je om 5 uur 's ochtends door de Nederlandse straten zou scheuren, dat je niet veel leven zal zien. Misschien een enkele vrachtwagenchauffeur bij een wegrestaurant, mensen met insomnia of gewoon vroege vogels. Hier was het leven al in volle gang, we passeerde een vader die zijn dochter van 3 in een houte vat wasten, er werd vlees gebakken op de markt en een van de cafe's zat al halfvol. Sem vertelde mij dat de meeste Cambodjanen om 9 uur naar bed gaan en om 4 uur (!!!) opstaan. Maar, geen dokter.
We zijn misschien langs 5 dokterspraktijken gereden en in de meeste gevallen was er nog niemand te bekennen. We stonden stil langs een hek van een dokterspraktijk toen een jonge jongen naar buiten kwam lopen en ik het vervloekte woord hoorde. Ik zat inmiddels al weer op de grond te vergaan van de pijn het Sem's liepen verliet. ''Parang''.

Letterlijk vertaald is dit het woord voor blanke vriend maar het wordt vooralsnog gebruikt om een Fransman aan te duiden in de nog koloniale tijd. Nu maakt het niet uit of je Frans, Nederlands, Chinees, Koreaans of Mexiaans bent, iedereen is hier ''parang''. Geirriteerd keek omhoog naar hem en Sem maar de jongen met roodgeverft haar glimlachte naar mij terug. Misschien vergisten hij mijn valse blik met pijn in plaats van grote ergenis.

Uiteindelijk zat er niks anders op dan weer terug te rijden naar het vrijwilligerscomplex en te wachten tot er iets open zou zijn. Een paar uur later reden wij naar een dokterspraktijk hier zo'n 500 meter vandaan, midden in de drukste straat van het dorp. De ''dokterspaktijk'' was een kleine, groengeverfde kamer met 3 bedden. Achter was een gang wat doorliep naar het huis van de dokter.

De dokter was overigens een aardige vent van 25 die een klein beetje Engels sprak, ookal ging het contact vooral via Sem. Mijn bloeddruk, hartslag en temperatuur werd gemeten en al snel kwam hij terug met een zak vol met medicijnen. Toen hij uitlegte hoe vaak ik deze in moest nemen vroeg hij mij wanneer ik voor het laatst had gegeten. Ik antwoorde met gistermiddag en hij vertelde mij dat ik eerst vette rijst of noodles moest eten. Nou is het niet om het een of het ander, maar toen ik die ochtend naar buiten strompelde en gebakken eieren rook, moest ik gelijk terughollen naar de wc. Ik probeerde zo simpel mogelijk uit te leggen dat dit niet ging gebeuren (no) en met aanvulling van Sem begreep de dokter de situatie. Dan moest ik maar hier blijven.

Hij was afwezig voor een tijdje maar kwam terug met verschillende injecties en een infuus. Ik had een beetje vertrouwen gekregen in de dokter, en het feit dat er een verschillende katten rondliepen deed hier niet aan af. Het infuus werd aangebracht, injecties gegeven en voor 2000 riel (50 dollar cent) haalde Sem een zak vol met Cambodjaans eten voor mij die ik toch maar moest proberen binnen te houden.

En daar lag ik dan voor de komende 10 uur, in mijn pajama terwijl de vrouw van de dokter de vloeistoffen van de infusen verwisselden en de kinderen, die zich van tijd tot tijd met grote ogen naar mij keerde, naar de televisie keken. Tussendoor sliep ik veel maar wanneer ik wakker was keek ik samen met de vrouw Thaise drama's die in het Cambodjaans waren overgesproken. Nou heb ik in het verleden wel eens geklaagd over het niveau van Nederlandse televisie, maar zelfs de slechts geacteerde b-soap komt niet bij in de buurt van deze beeldvervuiling. En dan heb ik nog alleen maar over de romantische drama die opstond, waarbij een stuk of 5 jongens constant met elkaar op de vuist gingen om het zelfde meisje (zeker weten dat dit hetzelfde meisje was weet ik niet, want iedereen had hetzelfde kapsel en kleding. En dan heb ik het nog niet over de 'booming' plastische chirugie industrie van zuid-oost Azie).

Hierna kwam nog iets van een hele andere orde. Welja, een Cambodjaanse horrorfilm. Alsof de T-drama niet erg genoeg was. Dit speelde zich af in een ver verleden waar mensen, gekleed in doeken, door elkaar heen renden terwijl te worden achtergevolgd door wat ik niet anders kan beschrijven als een vrouwenhoofd op een rode stok. De vrouw was hier van zo onder de indruk dat ze vergat mijn vloeistof te vervangen en als vervolg liep mijn bloed uiteindelijk als een rode lijn door het buisje.

Sem kwam geregeld terug om te kijken hoe het met mij ging. Waar ik heel dankbaar voor was, want de vrouw sprak geen Engels en doordat ik een fles van 2 liter water naar binnen moest werken, moest ik al enige tijd naar de wc. Toen ik eenmaal met mijn ijzere gestelten door de woonkamer/keuken van de dokter liep (ik denk dat de familie slaapt op de bedden van de praktijk) werd mijn nood een stuk minder. De wc was een gat in de vloer en met het infuus is het allemaal nog niet zo heel makkelijk om rustig te gaan zitten. Er was geen wc papier en al snel kwam ik erachter dat je de ton met water die langs de wc stond moest gebruiken om door te trekken.

Ik niet beschrijven hoe ik blij ik was toen de dokter terugkwam om te vertellen dat ik klaar was. Ik was ondertussen bezweet en ik stonk, de kamer had overigens geen airconditioning en het was die dag zo'n 40 graden, en mijn mobiel was leeg dus zelfs daar kon ik mijzelf niet meer mee vermaken. Ik maakte mij nog wel lichtelijk zorgen over de rekening, ik had 5 injecties gekregen en verschillende infusen en ik kreeg ook nog de 5 verschillende soorten medicijnen mee die hij mij op het begin had aangeboden, en ik had maar 120 dollar bij. Uiteindelijk kwam hij terug met een rekening vol met Khmer maar helemaal onder aan de bladzijde stond het dan: 28 dollar. Met een glimlach gaf ik hem 30 dollar (ik had meer willen geven maar de enige andere optie was 40 dollar en dat was dan weer een beetje te veel van het goede). Ik bedankte hem met ''Akun'' en de gebruikelijke handgebaren van respect en liep naar huis toe.

Dit betekende echter niet dat ik gelijk kon eten, zelfs toen ik na een bezoek aan de tempel in een keer een ice tea achterover goot, moest ik dit 15 minuten later weer overgeven. Zelfs een hapje rijst was onmogelijk en vandaag is pas weer de eerste dag dat ik 3 keer op een dag een beetje eet.

Vanmiddag werd ik met de schoolbus opgehaald, het kwartier fietsen in de brandende zon leek mij nog net iets te veel van het goede. Gisteren hebben de kinderen de ''midterm'' gemaakt. De een na belangrijkste test van het jaar en vandaag hadden we tijd om dit na te kijken. Toen ik aankwam op school werd in onthaald met knuffels en kussen. Nadat we de test hadden nagekeken hebben we de rest van de middag zandkastelen gebouwd en getekend.

Vrijdag is de laatste schooldag voor de vakantie en natuurlijk Khmer nieuwjaar. De anticipatie voor dit feest is enorm en overal zie je tekenen van voorbereiding. De meeste jongens en meisjes verven hun haar rood en Tim, een Australier die zijn goede baan en leven heeft opgegeven om hier 5 jaar les te geven en daarna door de wereld te reizen, vertelden mij dat het binnenkort al onmogelijk om hier te fiesten zonder dat je op straat met water wordt bekogeld.

Als afsluiting van het jaar hebben wij besloten om geld in te leggen om vrijdag een lunch en jawel, een watergevecht te organiseren. Alle kinderen zullen aanwezig zijn en het kan niet anders dan een spetterende afsluiting worden.
Dit weekend gaan we met bijna alle vrijwilligers naar Siem Reap en op zaterdag ga ik dan eindelijk Angkor Whatt zien. Met een man of 10 verblijven we in een luxe hotel met zwembad, massage en airconditiong. Suzy, een Chinees meisje die al 3 jaar op zichzelf in San Fransisco, California woont, stondt hierop. Haar vader was vorig weekend voor een dag tussen China en Siemp Reap heen en weer gevlogen en volgens Suzy is hij een belangrijk zakenman, dus geld is geen issue voor haar. Ookal is 2 dagen in een hotel met een 9,5 op booking.com voor zo'n 60 euro nou ook weer niet zo'n belachelijk hoge prijs. Overigens kan ik het heel goed met haar vinden, ze is erg lief en behulpzaam en doet graag een boekje over haar buurlanden Japan en Zuid - Korea. Ookal zijn sommige verhalen wel heel ongeloofwaardig en overduidelijk gestumileerd door de propanda machine van de Communistische partij. Desalniettemin is het allemaal erg sappig en vermakelijk.

Morgen gaan ik en Suzy foto's maken van alle kinderen uit mijn klas. Zij kan prachtige foto's maken met haar camera en toen Megan vorige week haar Polaroid camera mee had genomen kwamen we erachter dat deze kids helemaal geen foto's van zichzelf hebben, buiten misschien een pasfoto. Megan liet 2 kinderen de foto's houden en ze waren dolgelukkig dus het leek mij een mooi afscheidcadeau om aan alle kinderen een foto te geven met een berichtje achterop. Nu moeten we alleen nog zorgen dat ze lachen op de foto's en ze snel laten ontwikkelen want het is helaas alweer de laatste week voor Suzy.

Ik hoop dat alles ook goed gaat in Nederland. Ik probeer het nieuws een beetje in de gaten te houden en natuurlijk hoor je verhalen van vrienden en familie maar alles lijkt hier heel ver van je af te staan. Ik vraag me af of mensen hier uberhaupt weten wat er in de wereld aan de hand is. Wie Donald trump is, waar de Islamitische Staat mee bezig is zijn vragen die je niet hoeft te stellen, en met een referendum over Oekraine hoef je al helemaal niet aan te komen zetten. Als ik al een glimps van het journaal opvang gaat het over een fabriek die ingestort is of over de lokale politiek.

Op een manier ben je hier helemaal afgesloten van de rest van de wereld, mensen leven hier van dag tot dag en houden zich meer bezig met bijgeloof en het oogstseizoen. Met berichten uit Brussel hoop ik dat jullie het allemaal goed maken en, buiten onhygiene en het feit dat hier geen verkeersborden zijn, geen zorgen over mij te maken.

Ik hoop dat het jullie allemaal goed gaat en ik spreek jullie snel!

(PS: ik heb geen spellingscontrole en met de tablet krijg ik het niet voor elkaar om alle leestekens te maken, dus negeer de spellingsfouten!)
(PSS: als je wilt kun je je aanmelden voor een mailinglijst, dit staat in een van de kopjes links van het scherm, dan krijg je elke keer een mail als ik iets upload)
(PSS: Jiska gaat binnenkort foto's en video's proberen te plaatsen op de site. Vanaf mijn tablet lukt dit niet.)

xoxo